تولید ژئوممبران
تولید ژئوممبران‌ها با بهره‌گیری از مواد پلیمری مانند پلی‌اتیلن و پی‌وی‌سی انجام می‌شود. استفاده از ژئوممبران پلی‌اتیلن به میزان بیشتری رایج است نسبت به نوع PVC. پلی‌اتیلن، یک پلیمر است که از پروسه پلیمریزاسیون مونومرهای اتیلن به‌وجود می‌آید. دوره تولید این محصول به سال ۱۹۳۰ میلادی بازمی‌گردد و به صورت تحت فشار و دمای بالا آغاز شد.
در دهه ۱۹۵۰، روش‌های تولید با دماها و فشارهای کمتر معرفی شدند که منجر به تولید پلی‌اتیلن با چگالی بالاتر، مقاومت مکانیکی بهتر و تعداد زنجیره‌های پلیمری بیشتر شد. این محصول سپس با عنوان پلی‌اتیلن سنگین (HDPE) شناخته شد و نسبت به پلی‌اتیلن سبک، دارای ویژگی‌هایی همچون مقاومت شیمیایی و نفوذناپذیری بیشتری بود.
روش‌های تولید ژئوممبران
در فرآیند تولید ژئوممبران‌ها در کارخانه‌ها، اغلب از یکی از روش‌های روزن‌رانی (Extrusion)، غلتک‌زنی و پخش اندود (Spread coating) استفاده می‌شود.
فرآیند روزن‌رانی، به معنای خروج پلیمر مذاب به صورت ورق‌های غیرمسلح و پس از خروج، در حالی که ورق ژئوممبران هنوز گرم است، از طریق غلتک‌زنی به یک لایه الیافی متصل و یکپارچه تبدیل می‌شود.
غلتک‌زنی، دیگر یک روش معمول در تولید ژئوممبران‌ها است. در این روش، لایه‌ای از پلیمر داغ از میان غلتک‌های گرم عبور کرده و ورق ژئوممبران تولید می‌شود.
در فرآیند غلتک‌زنی، ورق‌های ژئوممبران به عرض‌های مختلف (از ۱/۵ تا ۱۰ متر) تولید می‌شوند. ورق‌های باریک ژئوممبران برای اتصال به یکدیگر و تولید ورق‌های عریض‌تر به کارخانه‌های دیگر منتقل می‌شوند. این ورق‌ها به هر شکل مورد نیاز طراحی و تولید می‌شوند، و محدودیت اندازه آن ها تنها به شرایط حمل و نقل وابسته است. پس از تولید، ورق‌ها بسته‌بندی شده و برای نصب در محل پروژه منتقل می‌شوند.
لازم به ذکر است که در تولید ژئوممبران‌های عریض، علاوه بر کیفیت مواد اولیه، نورد ورق نقش مهمی دارد. اگر دستگاه‌های نورد و تولید ژئوممبران کیفیت مناسبی نداشته باشند و اصول مربوطه رعایت نشود، ورق‌های تولید شده عریض کیفیت مناسبی نخواهند داشت. در این شرایط، ضخامت ورق‌ها در طول عرض یکنواخت نخواهد بود و ممکن است متغیر باشد.
